9 t/m 15 februari

Dag 18: Donderdag 9 februari:
Er stond een dagje onderzoek op de planning, en dan wel gewoon op school. We konden namelijk wel in het computerlokaal terecht, dus zijn we daar bezig gegaan. Ook natuurlijk weer op internet gezeten, om de nodige mailtjes naar huis te lezen en te schrijven.
’s Middags hebben we verse sinaasappelsap gemaakt, we hadden namelijk erg veel sinaasappels gekregen! Het is de gewoonte hier, dat als je ergens op bezoek gaat, je iets mee neemt wat je kan eten. En sinaasappels groeien hier in overvloed, dus die krijgen we in overvloed. We hebben zo’n anderhalve liter geperst, en zijn nog niet op de helft van onze sinaasappels. Later dus weer anderhalve liter, heerlijk!

Net nadat we gegeten hadden, werden onze namen buiten geroepen. Wij dus snel naar buiten, en de mensen van de compound wilden graag dat we een avondje bij hen kwamen zitten. Goed, doen we dat. Voordat we het wisten, hadden we drie kinderen om ons heen, die op de compound wonen. We hebben klapliedjes gedaan, hobbel-de-hobbel-gat-in-de-weg, gelachen, gekieteld en noem maar op. Superleuke foto’s zijn daaruit gekomen! Ook nog hebben we bij het diner gezeten, om ruim 8 uur, waar nog een kind van 2 lekker aan meedeed. Een ander kind (van 4) lag al tegen zijn moeder aan te slapen. We hebben wat suggesties gedaan in de richting dat het kind maar naar bed moest, maar dat werd niet zo opgevat, dus het kind sliep lekker tegen moeder aan verder. Heel lief om te zien, maar of het echt zo goed is voor het kind? Ze waren in elk geval blij dat we een avond bij hen hadden gezeten, het was ook zeer gezellig en zeker voor herhaling vatbaar!

Dag 19: Vrijdag 10 februari:
Vandaag was weer het strand aan de beurt! Na eerst de afwas en de was te hebben gedaan zijn we rond 11 uur vertrokken met de bushtaxi. Het is niet het meest fijne vervoersmiddel, maar het is wel zeer goedkoop, dus opzich redelijk te doen. Bij de tweede bushtaxi haalde ik mijn been open, maar daar kwam ik pas achter toen ik uit de bushtaxi sprong. Wat wel heel zielig was om te zien, in de taxi zat/stond een jongetje van ik denk een jaar of 9, die een enorme bult op zijn hoofd had. Wat wij met onze kennis konden zien, was dat het kind waarschijnlijk een soort tumor had. De bult was echt groter dan een mandarijn! Hij had één oog half dicht, dus het was een zielig gezicht. En je weet met de kennis die wij in Nederland hebben, dat een kind dan niet meer te redden is en waarschijnlijk niet meer zo lang zal leven. En toch kan je niks doen.. Een moedeloos idee!
Eenmaal op het strand weer heerlijk genoten en lekker bijgekleurd. Mijn benen willen helaas nog niet zo meedoen, dus die zal ik de volgende keer maar es goed toespreken! Haha. Nadat we op het strand lekker hadden gegeten, werd Merle niet zo lekker. We besloten maar om naar huis te gaan, zodat je lekker in je eigen ruimte bent. Maar; een bushtaxi zag Merle niet echt zitten, al dat gewiebel en geduw, daar hadden we geen zin in. Ik had gezien dat er op het strand net een aantal toeristen met taxi’s vanuit het toeristengebied waren gekomen, en we hebben gevraagd of zij ons niet even naar Jambanjelly konden brengen, uiteraard tegen een vergoeding. Het was een dure rit (100 dalasi) maar het was wel gaaf om een keer mee te maken. We zaten in een open jeep, dus de wind door de haren en lekker genieten van de natuur om ons heen.
Vanavond hebben we niet zoveel meer gedaan. Lekker gedoucht, lekker gegeten en zo een keer naar bed. Of we morgen weg gaan weten we nog niet zeker, maar het zal vast wel weer een leuke dag worden!

Dag 20: Zaterdag 11 februari:
Gisteravond belde Christine ons nog, of we vandaag wel mee wilden naar Banjul, de hoofdstad van Gambia. Ze had met Alhagy een beetje overlegd wat we konden gaan doen. Natuurlijk wilden Merle en ik dat, dus tegen half 11 zijn we opgehaald. Via de normale weg zijn we naar Banjul gereden. Een lange tocht, maar het was wel mooi om nogmaals weer goed te kijken naar die Gambiaanse cultuur en natuur. Eenmaal in Banjul aangekomen zijn we naar de Albert Market geweest, een dezelfde soort markt wat je in veel steden hebt, maar dan groter. En gelukkig werd er hier niet zo aan ons getrokken om spullen te kopen, dus we konden rustig onze gang gaan. Eenmaal weer uit de Albert Market zijn we naar de Ferry gelopen, om te zien welke we moeten nemen als we naar James Island gaan. Er stonden enorm veel auto’s te wachten totdat de boot vertrok, en Alhagy vertelde dat we daarom ook niet met de auto de boot op gaan, maar aan de andere kant een andere auto huren. Dat gaan we eerst doen samen met de ouders en zussen van Merle, en later nog een keer met mijn ouders. Wat zal dat een leuke mooie ervaring worden! Ik kan er nu al naar uitkijken.
Op de terugweg zijn we langs de baobab-bomen naar Bakau gereden, waar we nog een kleine houtsnijmarkt hebben bezocht. De bomen die hier langs de weg stonden zijn enorm, als je onder zo’n boom staat voel je je een klein wezentje. Wel heel indrukwekkend. De bomen zijn ook niet echt mooi. De mythe gaat dat de engelen of God de boom verkeerd om in de aarde hebben gepland, en de wortels de takken zijn..
Nadat we in Bakau waren geweest zijn we naar het Senegambia gebied gegaan, waar we nog wat boodschappen hebben gedaan. Ook hebben we hier weer heerlijk gegeten (geluncht) bij Paradiso. En daarna zijn we weer netjes afgezet bij huis. Het was wel een lange dag, met name omdat we veel in de auto hebben gezeten.
Toen we thuis waren zijn Merle en ik allebei in slaap gevallen op de bank/stoel. Echt zin om boodschappen te halen hadden we toen natuurlijk niet meer, maar ik wilde dat wel even alleen doen. Samen met Fatoumata (meisje van de compound) zijn we naar de shop gelopen. Veel kinderen roepen mij nog steeds na met: tubabo! En nu zijn sommige kinderen zover dat ze ons aan durven te raken. Maar het leuke was nog wel dat ook Fatoumata vaak werd aangeraakt, omdat ze mij telkens de hand vast had. Haar moeder vertelde dat ze zich heel bijzonder had gevoeld zo naast mij. Toch leuk om te horen! :)

Dag 21: Zondag 12 februari:
De bedoeling van vandaag was een loom dagje. Dat begon ook heel goed, aangezien we allebei tot bijna twaalf uur in de pyjama hebben gelopen. Heerlijk! Het nadeel alleen dan wel is dat we geen vers brood hebben, omdat je dat elke dag moet halen. We hebben als ontbijt maar wat knackebrod gehad, zodat we het huis niet uit hoefden. Op een gegeven moment belde Christine, dat ze op bezoek ging naar een goede vriend, en of we het niet leuk vonden om ook mee te gaan. Zo zouden we weer in een ander dorpje terecht komen en een andere compound te zien krijgen. We zijn mee geweest naar Brikama (het dorpje) op bezoek naar Ebrima. Zijn vrouw had een enorm grote maaltijd klaargemaakt, maar Merle mocht dat natuurlijk helemaal niet hebben. Om toch maar niet zo onvriendelijk te zijn heb ik een beetje wat gegeten, maar als je het bord leeg had, moest je oppassen dat er niet weer wat nieuws op je bord lag. Maar toch was het leuk om ook deze compound te zien, de mensen te ontmoeten waar Christine nogal over praat en weer wat Gambiaanse woorden te leren!

Dag 22: Maandag 13 februari:
Vol goede moed op weg naar school. Toen we aankwamen kregen we te horen dat de leerkrachten vandaag weer afwezig zouden zijn, want ze gingen opnieuw naar een workshop. Of wij dan even de 110 kinderen onder onze hoede wilden nemen, want anders moesten ze weer een dag vrij. Ja, we mochten wel gewoon les geven, maar we mochten ook wel volleyballen ofzo, we moesten maar zien. Na beraad ervoor gekozen om de kinderen alsnog maar naar huis te sturen, we zagen het echt niet zitten om 110 kinderen (waarvan we de naam niet weten) les te gaan geven en dan een dag lang, zonder dat we een rooster kennen. Conclusie: om 9 uur waren we weer thuis.
Verder op de dag niet meer zoveel gedaan, met name veel gekletst. Wel hebben we veel potjes ligretto gespeeld, Claudia pas maar op!

Dag 23: Dinsdag 14 februari:
Mijn dag begon goed! Ik had namelijk een smsje gekregen van Frank, voor Valentijnsdag! Haha. Weer een nieuwe dag school vandaag, in de hoop dat we vandaag wel voor de klas konden staan. Al snel werd duidelijk dat ook dit een dag werd die niet zoals andere dagen is. We moesten vandaag de les Engels geven, over verkeersregels. Het past totaal niet in de belevingswereld van deze kinderen, aangezien ze hier niet zoveel verkeersregels kennen… We moesten een aantal woorden uitleggen, maar dat ging niet echt goed. De kinderen snapten er niet veel van, dus we hebben de leerkracht er maar bijgehaald. Deze was weliswaar op school, een wonder. Hij heeft de woorden uitgelegd in Mandinka, zodat ze de opdrachten konden maken.
Deze week zijn er leerlingen vanuit Engeland een weekje op bezoek, die elk jaar iets voor de school doen. Vandaag waren ze er dus ook, en zijn ze in de bibliotheek bezig geweest. Met een dag is deze helemaal opgeruimd! Supermooi om te zien. Maargoed, aandacht van de kinderen heb je dan niet echt, als er 25 blanke mensen rondlopen. Om 11 uur moest iedereen naar buiten komen, en werd er een soort ceremonie gedaan voor deze Engelse mensen. Het duurde enorm lang voordat iedereen zich verzameld had, maar uiteindelijk tegen kwart voor 12 kon het beginnen. We zaten natuurlijk als belangrijke (blanke) personen vooraan, dus konden mooi alles zien. Er waren een aantal vrouwen gekomen, die gingen dansen en zingen. Als ze zouden dansen hier in Nederland bij So you think you can dance, dan zouden ze na 2 seconden al gestopt worden omdat het er niet uit ziet. Maargoed, hier is het mooi, dus iedereen doet vrolijk mee. Op een gegeven moment begon Mss Barrow te dansen, en ze kwam op ons af. Merle was aan het filmen, maar dat had ik niet in de gaten. Ik werd meegetrokken, en moest midden in de cirkel gaan dansen, onder luide aanmoediging van veel leerlingen. Gelukkig heeft Merle het allemaal op film, dus ik kan mijn eigen afgang gaan zien.. ;) Maar een leuke ervaring was het zeker! De ceremonie, het dansen, een toneelstukje, een paar liedjes van de Engelsen, al met al heeft het bijna anderhalf uur geduurd. Maargoed, we zijn weer wat rijker geworden van de Gambiaanse cultuur.
Na tijd zijn we door Christine naar huis gebracht. Het was nog geen half 2, maar iedereen ging weg, dus wij mochten ook gaan. Het plan was gistermiddag om voor school bezig te gaan, maar doordat vandaag weer anders liep dan anders, zijn we niet toegekomen om een kind uit te kiezen voor de leervraag. Dus maar weer lekker gekletst, en verder niet zoveel meer gedaan.

Dag 24: Woensdag 15 februari:
En weer met goede moed naar stage vandaag. Gisteren hadden we leuke ervaringen, dus ik had best zin om weer een dag heen te gaan. Al snel verdween dat gevoel, toen ik zag dat een leerkracht (van grade 5) kinderen die te laat kwamen op hun blote handen sloeg. Wat een onwijs naar gezicht! Ik werd er eigenlijk wel misselijk van. Dit was ook de eerste keer dat we het op deze manier zagen. Om half 10 kwamen de Engelse studenten weer, en toen stopte hij er gelukkig mee. Maar daarvoor had hij een aantal leerlingen uit een klas gehaald, allemaal op een rij, en iedereen twee klappen op de hand. En als je liet merken dat het je pijn had gedaan, kreeg je er nog een paar. In het hok van grade 5 zag ik zeker 2 keer iemand naar binnen lopen om het bloed te stelpen. Gatsie, ik vond het echt een heel naar gezicht!
Tegen een uur of kwart over 10 werden we naar buiten geroepen. We wisten wel dat er een volleybalwedstrijd gespeeld ging worden tussen de Engelsen en leerlingen van school. Maar er werd gezegd dat we op moesten schieten, en snel naar buiten moesten komen. Wat bleek; Merle en ik moesten in het team van school mee gaan volleyballen. We kregen een prachtig lelijk hesje aan, en volleyballen maar. Nu ben ik niet de ster in het volleyballen, maar die Engelsen raakten helemaal geen bal. Er werd niet met punten gespeeld, maar dan was het spel ook snel afgelopen. Op een gegeven moment werd ervoor gekozen om dan maar iedereen door elkaar te doen, om het spel wat eerlijker te maken. En in het team dat ik toen zat, was ik zelfs degene die veel ballen raakte. Nouja, mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet heel goed kan volleyballen, dus het niveau was erg laag. Maargoed, we hebben wel veel lol gehad.
Na de volleybalwedstrijd moesten we weer lesgeven, en ondertussen kwamen verschillende Engelse studenten binnen om te kijken hoe het lesgeven hier gaat. Het was wel grappig om te zien, maar veel hebben ze niet van onze les meegekregen, aangezien we heel saai alleen maar vermenigvuldigen hadden. En dat is vrij lastig, als je niet eens een beetje getalbegrip in je hebt. Dus of ze wat geleerd hebben van vandaag? Het is wel heel jammer om te zien dat ze geen vorderingen maken, maar het beginniveau van de kinderen is helemaal verkeerd. Het getalbegrip is er niet, normale plussommen maken gaat niet goed en vermenigvuldigen kunnen ze alleen met een tabel. Hoe kunnen ze dan in vredesnaam al bezig gaan met het onder elkaar vermenigvuldigen? En ik heb in het boek gezien dat het op een gegeven moment gaat over oppervlakte, inhoud en omtrek van vierkanten, maar ook van cirkels. Dat gaat dus al helemaal niet lukken. Wel heb ik vandaag een kind uitgezocht voor mijn leervraag, en met hem ga ik dus maar helemaal opnieuw beginnen. Eerst getalbegrip, daarna wat kale sommen en hopelijk richting het vermenigvuldigen. Morgen ga ik met hem in gesprek, en dan zal ik zien wat het kind zelf vindt dat hij nodig heeft. Kunnen we daar een plan op gaan maken.
Vanmiddag vertelde Nima dat ze naar Serekunda ging, om haar moeder te bezoeken. We vroegen waar de kinderen dan bleven. Die bleven achter bij oma. Helemaal goed dus. Wel hebben we aangegeven dat als de kinderen wat nodig hadden, ze natuurlijk ook bij ons mochten komen. Op een gegeven moment stond het huis vol met 4 kinderen: ja, deze komen bij jullie spelen, ik ben om 7 uur terug. Uhm, dat was niet de bedoeling. Maargoed, we hebben wat wit papier gepakt en potloden, en ze zijn lekker aan het kleuren geweest. Gelukkig werden ze tegen 4 uur opgehaald door een andere moeder, en nu zijn ze lekker buiten aan het spelen. Helemaal prima!