Dag 69 t/m 71
Blijf op de hoogte en volg Veerle
17 Januari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
Dag 69, dinsdag 14 januari
Niet alleen gaan slapen bij kaarslicht, maar ook weer wakker worden! Gelukkig werd het al snel licht, dus konden we wel zien wat we aan het doen waren.
Om half 8 werden we opgehaald, en reden we van Tourmi naar Arba Minch. De eerste 80 km was over een hobbelweg, daarna hadden we gelukkig 'normale' weg. Het plan was om halverwege te gaan lunchen in Konso, maar we hadden snel gereden en waren daar al om 11 uur. Dus besloten om door te rijden naar Arba Minch, om daar te lunchen. En die lunch hadden we bij hetzelfde restaurant waar we al eerder zijn geweest. Er zat nu een Nederlandse vrouw, waar we even gezellig mee hebben gekletst. Toen ze hoorde waar wij vandaan kwamen, vond ze het al heel wat dat we nu in Ethiopië zijn. Misschien zegt het wat dat de vrouw nog nooit in Dedemsvaart is geweest en ook al 34 jaar niet meer in Nederland woont, en dus het allemaal niet zo goed kent. Gelukkig ging ze niet al te lang daarna weg en konden wij nog even internetten, want er was WiFi!
Rond 2 uur zijn we opgehaald en gingen we naar de Dorze Village, een stam die weer aparte gebruiken heeft. Dit lag wel op 3200 meter boven zeeniveau, dus onze gids dacht dat we het wel koud zouden krijgen. Maar niets is minder waar, hoe hoger we kwamen, hoe fijner we het vonden om wat koude lucht te voelen! Op de weg naar het dorpje zagen we al wat kinderen langs de kant van de weg dansen. Van oorsprong is dat om de mensen welkom te heten in hun dorp, maar nu wordt het ook gebruikt om geld te verdienen. Eenmaal bij het dorpje aangekomen zag het er bijzonder uit. De huisjes waar ze in woonden, was gemaakt van bamboe, en ze bouwen het rond de 7/8 meter hoog. Er zijn twee deuren, een op normale hoogte en die wordt gebruikt om binnen te komen in een kleine ruimte, waar stoelen staan. Dit wordt ook wel de receptie genoemd, voordat je binnen mag komen moet je daar zitten en wachten. En dan ga je door de tweede deuropening, maar die is vele malen hoger dan de eerste. Binnen is er een ruimte met aan de zijkanten de 'slaapkamers', voor zowel de mensen als de dieren, en in het midden van de ruimte wordt eten gekookt en zitten ze gezellig. Het feit dat de huizen zo hoog zijn, is omdat termieten op termijn de onderkant van de huizen wegvreten. Dan zakt het huis dus. Vandaar dat de tweede deur ook veel hoger is, zodat je daar nog lang gebruik van kunt maken. Wij hebben een groot huis en een klein huis gezien, en daar zit een periode van 80 jaar tussen. Dus elke 80 jaar moet je een nieuw huis bouwen, omdat je er anders niet meer in past. De buitenkant van het huisje lijkt een beetje op de kop van een olifant, de slurf is eigenlijk de deur. En dan zitten er nog twee oren aan, wat tegelijkertijd voor het licht voor binnen zorgt.
Nadat we dit eerste huis hebben gezien, zijn we doorgelopen en kwamen we eerst aan bij een vrouw die katoen aan het spinnen was. En dat moesten wij natuurlijk ook uitproberen! Interessant om te zien, dat je nu weet hoe dat gemaakt en gesponnen wordt! Na de katoen kwamen we een vrouw tegen die bananenstammen aan het verpulveren was. Het vocht en het spul wat kwam werd in een gat in de grond gestopt, en dan afgedekt met bananenbladeren. Dit moet dan drie maanden drogen, zodat er een soort deeg ontstaat. En uiteindelijk kan je van dat deeg een soort pannenkoeken bakken, die we uiteraard ook hebben geproefd. Maar of het lekker was? Laat ik zeggen dat ik blij ben dat ik het niet dagelijks hoef te eten. Ook kwam daar een soort shotje (Arake) bij, die we moesten drinken nadat we een luide kreet hadden laten horen. Maar dat was meer alcohol dan de smaak eromheen, wat brandde dat ontzettend in m'n mond! Maar helaas was er niet een kreet, maar moesten er ook nog anderen gedaan worden, dus weer de kreet geroepen en een kleine slok gedronken. Na vier keer vond ik het genoeg, genoeg brand in m'n mond gehad!
Inmiddels was er op het pleintje muziek in voorbereiding. De mensen die dat maakten hadden allemaal dierenhuiden om hen heen hangen, en waren aan het zingen en slaan op trommels. Dus wij ook proberen! Eerst Claudia, en toen mocht ik. En uiteraard kreeg ik ook een dierenhuid om me heen: ik kan nu zeggen dat ik een luipaard heb gedragen! Al met al was het zeer gezellig en deden de mensen van de stam zelf enorm leuk mee. Het viel ons ook op dat de mensen veel liever waren dan de Mursi-stam. Iedereen ging gezellig met elkaar om, maar ook met ons. Al met al was het een erg geslaagde middag!
En toen naar het hotel van deze nacht, en dat bleek dezelfde te zijn als waar we eerder in hebben geslapen, in Paradise Lodge. Nu wel een andere kamer, met uitzicht op de bergen en het meer, wat vervelend... Ook is er hier goed WiFi, dus daar hebben we de rest van de middag en avond (tussendoor een lekker buffet gegeten) gebruik van gemaakt. Wat een ontzettend leuke dag vandaag!
Dag 70, woensdag 15 januari
Om 6 uur stond op het programma dat we zouden vertrekken, dus wij hadden gisteravond met de bediening in het restaurant afgesproken dat we om half 6 ons ontbijt konden eten. En wij stonden er om half 6, maar er was niemand... Ze startten namelijk pas om 6 uur met het ontbijt. In Nederland zou dan betekenen dat je om 6 uur de deuren open doet en het buffet klaar staat. Dat is hier niet zo, om 6 uur komen de werknemers een keer binnen... Maar dankzij optreden van onze gids hadden wij snel ontbijt en vertrokken we voor een lange dag in de auto om kwart over 6.
Onderweg zijn we langs een moslim-gemeenschap gekomen, en hebben we die ook bezocht. De huizen waar ze in wonen zijn groter dan die we tot nu toe hebben gezien, en hadden binnen meerdere ruimtes, zoals een keuken en aparte gedeeltes waar iedereen, inclusief de dieren, in kon slapen. Van de buitenkant waren de huizen versierd, zo kun je dus aan de buitenkant zien of iemand Moslim of Christen is.
Omdat we al vroeg hadden ontbeten, hebben we rond half 11 alweer geluncht. En dat was weer goed te doen. Om 11 uur zaten we weer in de auto, en kwamen we na een uurtje rijden aan bij het Sabana Beach Resort, wat lag aan het Langano Meer. Daar hebben we dus even met de voeten in gestaan! Lekkere temperatuur, maar erg vies water, dus verder dan m'n voeten ben ik niet gegaan. Daar hebben we ook nog een lekkere juice gedronken, en na een uurtje weer vertrokken om door te rijden naar Awash. Op de route daarnaar toe hebben we nog een grote kudde kamelen gezien.
Wat ook opvallend is, is dat het landschap hier veel anders is dan in het zuiden. Het gesteente is hier bijna zwart, en dat komt door oorspronkelijke vulkanen. En daardoor is er ook een meer ontstaan (geloof ik), maar die breidt zich steeds verder uit. Ze hebben daarom al een weg moeten verleggen, en binnen een paar jaar moet dat weer gebeuren. Je zou toch zeggen dat ze een oplossing bedenken voor langere termijn.
Om kwart over 5 kwamen we aan in het National Park van Awash, de grootste (750 km2) van Ethiopië. Er schijnen veel dieren gespot te kunnen worden, maar ik vraag me af hoeveel ik er morgen van zie. Eerst hier maar eens overnachten, en hopelijk slaap ik goed na meer dan 9 (!) uur in de auto vandaag!
Dag 71, donderdag 16 januari
Ik heb lekker geslapen vannacht, maar het was voor het eerst dat ik het koud had! We merken dus wel dat we naar het noorden gaan. Bij het ontbijt vertelde onze gids dat er vannacht weer een leeuw was geweest bij de lodges, omdat die op zoek zou zijn naar de struisvogels die er waren. Gelukkig heb ik hem niet gehoord. Na het ontbijt zijn we naar de watervallen gelopen, om ze van onder te bekijken. En een waterval blijft altijd bijzonder! Na deze korte wandeling hebben we een stuk door het National Park gereden, op zoek naar de dieren. En die hebben we gezien, alleen niet zo spectaculair als ik had verwacht en gehoopt. Maar de grotere dieren (olifant enz) zijn hier ook niet, dus we hebben genoegen genomen met oryxen en andere herten. En oryx staat bekend om z'n lange hoorns, die wel tot 80 cm lang kunnen worden. Als de oryx dood is, worden deze hoorns gebruikt als muziekinstrumenten, en dan lijkt die op een vuvuzela! Die kennen we... Ook hebben we nog Pumba uit de Lion King gezien. De echte naam weet ik niet, maar zo herkende ik hem! En natuurlijk vogels en apen gezien.
En toen op weg naar Woldya, waar we de volgende nacht verblijven. De route was weer lang, bijna net zo lang als gisteren maar gelukkig over wat beter wegdek dan gisteren. En ik was totaal niet lekker, dus hobbelen op de weg en dan naar een Franse wc moeten, is geen pretje. Onderweg zijn we nog langs verschillende dorpjes gereden waar mannen en vrouwen hetzelfde gekleed zijn: allemaal in een rok. Dus aan het gezicht kun je pas zien of je met een man of vrouw te maken hebt. Ook hebben we onderweg verschillende, kleine, tornado's gezien en zijn er doorheen gereden. Al zo'n kleine slingert weg wat los op de grond ligt, dus ik kan me nu een beetje voorstellen wat voor grote schade die kan aanrichten als het wel een grote tornado is!
Het opvallende is, is dat we ruim 500 km hebben gereden vandaag, maar dat het landschap zo verandert! Het leek op een gegeven moment meer op een woestijn, er waren ook geen bergen en veel was geel. En hier liepen er weer kuddes met kamelen, en dat is toch een raar gezicht! Het volgende moment was het juist allemaal weer erg groen, en was er geen kameel te bekennen. Maar al met al is deze afwisseling mooi om te zien!
En ik weet niet meer of ik dit al eerder heb getypt, maar telkens als we langs een kerk komen, gaat de chauffeur langzamer rijden en doet ie z'n pet af en begint te bidden. Hij is namelijk orthodox, en dat merk je dan dus ook! Grappige gewoonte, maar toch blij dat dat bij ons niet hoeft.
Al met al hebben we de reis overleefd, en het hotel in Woldya is goed te doen! Er is zelfs internet, dus lekker kunnen skypen. Het eten was nog wel een probleem: na drie kwartier kregen wij eindelijk onze pizza, bleek de chef een verkeerde te hebben gemaakt. Na veel heen en weer gepraat werd er besloten, onder dwang van onze gids, dat er een nieuwe pizza werd gemaakt. En weer moesten we drie kwartier wachten. En weer was het niet helemaal wat we besteld hadden maar daar hebben we niet moeilijk om gedaan. Hij was errug vet, dus niet heel lekker, maar we hebben wat gegeten en kunnen zo lekker gaan slapen!
Niet alleen gaan slapen bij kaarslicht, maar ook weer wakker worden! Gelukkig werd het al snel licht, dus konden we wel zien wat we aan het doen waren.
Om half 8 werden we opgehaald, en reden we van Tourmi naar Arba Minch. De eerste 80 km was over een hobbelweg, daarna hadden we gelukkig 'normale' weg. Het plan was om halverwege te gaan lunchen in Konso, maar we hadden snel gereden en waren daar al om 11 uur. Dus besloten om door te rijden naar Arba Minch, om daar te lunchen. En die lunch hadden we bij hetzelfde restaurant waar we al eerder zijn geweest. Er zat nu een Nederlandse vrouw, waar we even gezellig mee hebben gekletst. Toen ze hoorde waar wij vandaan kwamen, vond ze het al heel wat dat we nu in Ethiopië zijn. Misschien zegt het wat dat de vrouw nog nooit in Dedemsvaart is geweest en ook al 34 jaar niet meer in Nederland woont, en dus het allemaal niet zo goed kent. Gelukkig ging ze niet al te lang daarna weg en konden wij nog even internetten, want er was WiFi!
Rond 2 uur zijn we opgehaald en gingen we naar de Dorze Village, een stam die weer aparte gebruiken heeft. Dit lag wel op 3200 meter boven zeeniveau, dus onze gids dacht dat we het wel koud zouden krijgen. Maar niets is minder waar, hoe hoger we kwamen, hoe fijner we het vonden om wat koude lucht te voelen! Op de weg naar het dorpje zagen we al wat kinderen langs de kant van de weg dansen. Van oorsprong is dat om de mensen welkom te heten in hun dorp, maar nu wordt het ook gebruikt om geld te verdienen. Eenmaal bij het dorpje aangekomen zag het er bijzonder uit. De huisjes waar ze in woonden, was gemaakt van bamboe, en ze bouwen het rond de 7/8 meter hoog. Er zijn twee deuren, een op normale hoogte en die wordt gebruikt om binnen te komen in een kleine ruimte, waar stoelen staan. Dit wordt ook wel de receptie genoemd, voordat je binnen mag komen moet je daar zitten en wachten. En dan ga je door de tweede deuropening, maar die is vele malen hoger dan de eerste. Binnen is er een ruimte met aan de zijkanten de 'slaapkamers', voor zowel de mensen als de dieren, en in het midden van de ruimte wordt eten gekookt en zitten ze gezellig. Het feit dat de huizen zo hoog zijn, is omdat termieten op termijn de onderkant van de huizen wegvreten. Dan zakt het huis dus. Vandaar dat de tweede deur ook veel hoger is, zodat je daar nog lang gebruik van kunt maken. Wij hebben een groot huis en een klein huis gezien, en daar zit een periode van 80 jaar tussen. Dus elke 80 jaar moet je een nieuw huis bouwen, omdat je er anders niet meer in past. De buitenkant van het huisje lijkt een beetje op de kop van een olifant, de slurf is eigenlijk de deur. En dan zitten er nog twee oren aan, wat tegelijkertijd voor het licht voor binnen zorgt.
Nadat we dit eerste huis hebben gezien, zijn we doorgelopen en kwamen we eerst aan bij een vrouw die katoen aan het spinnen was. En dat moesten wij natuurlijk ook uitproberen! Interessant om te zien, dat je nu weet hoe dat gemaakt en gesponnen wordt! Na de katoen kwamen we een vrouw tegen die bananenstammen aan het verpulveren was. Het vocht en het spul wat kwam werd in een gat in de grond gestopt, en dan afgedekt met bananenbladeren. Dit moet dan drie maanden drogen, zodat er een soort deeg ontstaat. En uiteindelijk kan je van dat deeg een soort pannenkoeken bakken, die we uiteraard ook hebben geproefd. Maar of het lekker was? Laat ik zeggen dat ik blij ben dat ik het niet dagelijks hoef te eten. Ook kwam daar een soort shotje (Arake) bij, die we moesten drinken nadat we een luide kreet hadden laten horen. Maar dat was meer alcohol dan de smaak eromheen, wat brandde dat ontzettend in m'n mond! Maar helaas was er niet een kreet, maar moesten er ook nog anderen gedaan worden, dus weer de kreet geroepen en een kleine slok gedronken. Na vier keer vond ik het genoeg, genoeg brand in m'n mond gehad!
Inmiddels was er op het pleintje muziek in voorbereiding. De mensen die dat maakten hadden allemaal dierenhuiden om hen heen hangen, en waren aan het zingen en slaan op trommels. Dus wij ook proberen! Eerst Claudia, en toen mocht ik. En uiteraard kreeg ik ook een dierenhuid om me heen: ik kan nu zeggen dat ik een luipaard heb gedragen! Al met al was het zeer gezellig en deden de mensen van de stam zelf enorm leuk mee. Het viel ons ook op dat de mensen veel liever waren dan de Mursi-stam. Iedereen ging gezellig met elkaar om, maar ook met ons. Al met al was het een erg geslaagde middag!
En toen naar het hotel van deze nacht, en dat bleek dezelfde te zijn als waar we eerder in hebben geslapen, in Paradise Lodge. Nu wel een andere kamer, met uitzicht op de bergen en het meer, wat vervelend... Ook is er hier goed WiFi, dus daar hebben we de rest van de middag en avond (tussendoor een lekker buffet gegeten) gebruik van gemaakt. Wat een ontzettend leuke dag vandaag!
Dag 70, woensdag 15 januari
Om 6 uur stond op het programma dat we zouden vertrekken, dus wij hadden gisteravond met de bediening in het restaurant afgesproken dat we om half 6 ons ontbijt konden eten. En wij stonden er om half 6, maar er was niemand... Ze startten namelijk pas om 6 uur met het ontbijt. In Nederland zou dan betekenen dat je om 6 uur de deuren open doet en het buffet klaar staat. Dat is hier niet zo, om 6 uur komen de werknemers een keer binnen... Maar dankzij optreden van onze gids hadden wij snel ontbijt en vertrokken we voor een lange dag in de auto om kwart over 6.
Onderweg zijn we langs een moslim-gemeenschap gekomen, en hebben we die ook bezocht. De huizen waar ze in wonen zijn groter dan die we tot nu toe hebben gezien, en hadden binnen meerdere ruimtes, zoals een keuken en aparte gedeeltes waar iedereen, inclusief de dieren, in kon slapen. Van de buitenkant waren de huizen versierd, zo kun je dus aan de buitenkant zien of iemand Moslim of Christen is.
Omdat we al vroeg hadden ontbeten, hebben we rond half 11 alweer geluncht. En dat was weer goed te doen. Om 11 uur zaten we weer in de auto, en kwamen we na een uurtje rijden aan bij het Sabana Beach Resort, wat lag aan het Langano Meer. Daar hebben we dus even met de voeten in gestaan! Lekkere temperatuur, maar erg vies water, dus verder dan m'n voeten ben ik niet gegaan. Daar hebben we ook nog een lekkere juice gedronken, en na een uurtje weer vertrokken om door te rijden naar Awash. Op de route daarnaar toe hebben we nog een grote kudde kamelen gezien.
Wat ook opvallend is, is dat het landschap hier veel anders is dan in het zuiden. Het gesteente is hier bijna zwart, en dat komt door oorspronkelijke vulkanen. En daardoor is er ook een meer ontstaan (geloof ik), maar die breidt zich steeds verder uit. Ze hebben daarom al een weg moeten verleggen, en binnen een paar jaar moet dat weer gebeuren. Je zou toch zeggen dat ze een oplossing bedenken voor langere termijn.
Om kwart over 5 kwamen we aan in het National Park van Awash, de grootste (750 km2) van Ethiopië. Er schijnen veel dieren gespot te kunnen worden, maar ik vraag me af hoeveel ik er morgen van zie. Eerst hier maar eens overnachten, en hopelijk slaap ik goed na meer dan 9 (!) uur in de auto vandaag!
Dag 71, donderdag 16 januari
Ik heb lekker geslapen vannacht, maar het was voor het eerst dat ik het koud had! We merken dus wel dat we naar het noorden gaan. Bij het ontbijt vertelde onze gids dat er vannacht weer een leeuw was geweest bij de lodges, omdat die op zoek zou zijn naar de struisvogels die er waren. Gelukkig heb ik hem niet gehoord. Na het ontbijt zijn we naar de watervallen gelopen, om ze van onder te bekijken. En een waterval blijft altijd bijzonder! Na deze korte wandeling hebben we een stuk door het National Park gereden, op zoek naar de dieren. En die hebben we gezien, alleen niet zo spectaculair als ik had verwacht en gehoopt. Maar de grotere dieren (olifant enz) zijn hier ook niet, dus we hebben genoegen genomen met oryxen en andere herten. En oryx staat bekend om z'n lange hoorns, die wel tot 80 cm lang kunnen worden. Als de oryx dood is, worden deze hoorns gebruikt als muziekinstrumenten, en dan lijkt die op een vuvuzela! Die kennen we... Ook hebben we nog Pumba uit de Lion King gezien. De echte naam weet ik niet, maar zo herkende ik hem! En natuurlijk vogels en apen gezien.
En toen op weg naar Woldya, waar we de volgende nacht verblijven. De route was weer lang, bijna net zo lang als gisteren maar gelukkig over wat beter wegdek dan gisteren. En ik was totaal niet lekker, dus hobbelen op de weg en dan naar een Franse wc moeten, is geen pretje. Onderweg zijn we nog langs verschillende dorpjes gereden waar mannen en vrouwen hetzelfde gekleed zijn: allemaal in een rok. Dus aan het gezicht kun je pas zien of je met een man of vrouw te maken hebt. Ook hebben we onderweg verschillende, kleine, tornado's gezien en zijn er doorheen gereden. Al zo'n kleine slingert weg wat los op de grond ligt, dus ik kan me nu een beetje voorstellen wat voor grote schade die kan aanrichten als het wel een grote tornado is!
Het opvallende is, is dat we ruim 500 km hebben gereden vandaag, maar dat het landschap zo verandert! Het leek op een gegeven moment meer op een woestijn, er waren ook geen bergen en veel was geel. En hier liepen er weer kuddes met kamelen, en dat is toch een raar gezicht! Het volgende moment was het juist allemaal weer erg groen, en was er geen kameel te bekennen. Maar al met al is deze afwisseling mooi om te zien!
En ik weet niet meer of ik dit al eerder heb getypt, maar telkens als we langs een kerk komen, gaat de chauffeur langzamer rijden en doet ie z'n pet af en begint te bidden. Hij is namelijk orthodox, en dat merk je dan dus ook! Grappige gewoonte, maar toch blij dat dat bij ons niet hoeft.
Al met al hebben we de reis overleefd, en het hotel in Woldya is goed te doen! Er is zelfs internet, dus lekker kunnen skypen. Het eten was nog wel een probleem: na drie kwartier kregen wij eindelijk onze pizza, bleek de chef een verkeerde te hebben gemaakt. Na veel heen en weer gepraat werd er besloten, onder dwang van onze gids, dat er een nieuwe pizza werd gemaakt. En weer moesten we drie kwartier wachten. En weer was het niet helemaal wat we besteld hadden maar daar hebben we niet moeilijk om gedaan. Hij was errug vet, dus niet heel lekker, maar we hebben wat gegeten en kunnen zo lekker gaan slapen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
