Dag 37 t/m 48

Dag 37, vrijdag 13 december

De laatste dag van deze vierde week in Holeta. Vandaag gaan we Engelse lessen geven in alle klassen. Ze zijn tot nu toe alleen maar bezig met het alfabet en dan het verschil tussen de hoofd- en kleine letters. En dat elke dag. Dus wij hebben er even flink wat werkvormen ingegooid, en zijn ook gelijk bezig gegaan met de kleuren. Op die manier krijgen ze ook daarbij ideeën wat je hiermee kunt doen. Grappig eigenlijk, want we verzinnen andere dingen dan dat we in Nederland al doen. Dus ook in Nederland kunnen we nu meer en andere werkvormen gebruiken.

Tijdens de pauze hebben we het bowlen met flessen gevuld met een beetje water geïntroduceerd. De kinderen stonden netjes in twee rijen en mochten om de beurt een keer rollen met de bal om de flessen om te gooien. Op een gegeven moment hebben we dit ook nog zelfregulerend gemaakt, want de kinderen moesten zelf weer de flessen recht zetten en de bal aan de volgende geven. Op die manier hoeven de leerkrachten de volgende keer alleen alles klaar te zetten en kunnen de kinderen zelf aan de slag.

Er waren een paar kinderen in mijn rij die niet normaal mee konden doen. Die heb ik achteraan gezet, zodat het langer duurde voor ze weer aan de beurt waren. Uiteindelijk heb ik een leerling op het strafplekje gezet (de plek die we dinsdag ook hadden gebruikt voor de straf na de lunchpauze). Hij had gelijk in de gaten wat ik daarmee bedoelde. Na een aantal minuten heb ik het kind weer opgehaald, hij kon weer normaal mee doen. En dat deed hij ook! De moeders die erbij stonden te kijken schudden hun hoofd afkeurend, maar ik heb het gedaan zonder lijfstraf te geven, en dat is toch wel hoe ik het graag doe. Ook de leerkrachten heb ik laten zien dat je op deze manier kunt straffen zonder de kinderen pijn te doen en een straf te geven die eigenlijk niet werkt. Want als ze een pak slaag krijgen lachen de kinderen daarna alleen maar.

Ondertussen waren Tirsit en Martha ook gekomen, samen met een man die alles ons heel goed wist te vertellen alsof we nog maar net in Ethiopië zijn. Erg vervelend dus. We hebben maar geprobeerd om ons niet te veel van hem aan te trekken. Bij de les die we in KG3 hebben gegeven hebben ze gekeken, zodat ze ook met eigen ogen zien hoe we lesgeven en wat eigenlijk ook ons doel is dat de leerkrachten gaan doen. Gelukkig waren ze erg positief en hopen ze zelf ook, en gaan ze daarop aansturen, dat de leerkrachten een deel op die manier gaan lesgeven.

Daarna zijn we met Tirsit, Martha, die man en een aantal vrouwen naar het stuk land gelopen waar de koeien komen te staan. De vrouwen gaan voor de koeien zorgen en de melk verkopen op de markt. Het zag er erg mooi uit allemaal! De koeien zijn inmiddels ook geregeld, als het goed is worden er twee drachtige koeien gekocht. Zo wordt de melkproductie gelijk op gang gebracht en uiteindelijk kunnen de kalfjes weer verkocht worden. Een goed project dus!
Toen hebben Claudia en ik weer bij school geluncht, we hadden een heerlijk broodje gekookt ei met tomaat! Wat een uitvinding, dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! Gelukkig hebben we nog een week, dus we vermaken ons wel.

Na de lunch zijn we naar de tuin gelopen. Daar hebben we nog thee gedronken en iets van de tuin gezien en verteld, en uiteindelijk op naar Addis. Maar, we hadden nog een tussenstop: de primary-school die ook in Holeta zit werd vereerd met een bezoekje door ons. En wat zijn we blij dat we niet op die school zitten.. 1500 leerlingen, die ons erg interessant vonden en niet na een waarschuwing van zelfs de directeur weg gingen. Ik ben blij dat we op de Roseland zitten, zo herkennen we de kinderen tenminste, omdat het er niet zoveel zijn. En kinderen leren ons kennen, wat ook fijn werkt. Maar, het was erg leuk om een deel van de school zo te zien.

Terug in Addis hebben we geprobeerd om op internet te komen, maar er schijnt een nationaal probleem te zijn. Dat is dus niet gelukt.. Jammer.. Eenmaal thuis was er geen licht.. ook niet echt handig. In heb begin dachten we dat we het in Holeta wat dat betreft slechter zouden hebben, maar dat is juist omgekeerd. Nouja, we zijn de avond doorgekomen en lekker op tijd naar bed gegaan, want ik was wel moe na zo'n dag!

Dag 38, zaterdag 14 december

Lekker weekend! En dat gaan we vieren door naar het Hilton Hotel te gaan, om daar te gaan zwemmen. Dat schijnt namelijk erg spectaculair te zijn, met water wat van nature warm is en niet door elektriciteit. Maar eenmaal daar viel het een beetje tegen. Het water was ons te warm, waardoor het eigenlijk niet echt lekker afkoelen was. En laten we het er maar op houden dat het eten errug lekker was, voor de prijs die we ervoor moesten betalen. Al met al was het een erg duur dagje, maar ik heb wel genoten van de zon en een dagje niks doen! Aan het eind wilden we wel een ijsje, maar we dachten dat het ook wel weer duur zou zijn. En niets is minder waar, maar dat was juist lekker goedkoop. Dus genoten van een heerlijk ijsje! Oja, de extra fles water hebben we maar buiten het hotel gekocht, als voorbeeld: voor twee keer een juice en twee keer een halve liter water waren we 250 birr kwijt (10 euro) en voor een twee literfles water buiten het hotel 12 birr (50 cent).
Daarna zouden we naar het kantoor van Tirsit gaan, ze hebben vandaag internet gekregen en wifi, zodat we daar konden internetten. Maar ik hou het er maar op dat heel Ethiopië een probleem met internet heeft, zodat het niet daaraan ligt.. Hopelijk gaat het maandag beter!

Dag 39, zondag 15 december

Vandaag weer een zondag zoals die hoort te zijn volgens hier: op naar een kerkdienst van weer bijna drie uur. Het was een betere dienst dan vorige week, dus dat scheelde. Daarna zijn we naar een verjaardag van een neefje geweest. En dit was hetzelfde eetfestijn als bij de verjaardag van Fio. Toen de taart werd aangesneden, moesten alle mogelijke combinaties (vader en moeder, oma erbij, alleen kinderen, alleen tante, ....) op de foto. Zo oefenen ze vast voor de bruiloft...

De taart was lekker, maar toen die op was, lag er alweer wat nieuws op m'n bordje: koekjes, snoepjes, nootjes, halve bananen en al dat meer.. Op een gegeven moment duurde het erg lang, en Tirsit was weg (waarom wisten we niet). Claudia had last van d'r darmen, en daar hebben we (Lidya en Fio) dan ook maar even gebruik van gemaakt door Tirsit op te bellen en te zeggen dat we graag naar huis wilden. Dus op een gegeven moment kwam Tirsit eraan, en dachten we dat we weg konden. Helaas.. Tirsit had alle gangen met taart, koekjes, snoepjes, nootjes, halve bananen en al dat meer gemist, dus die kreeg nu alles in 1 keer op haar bordje. Op een gegeven moment zei ze tegen ons dat ze vol was, maar dat het onbeleefd was om niet meer te nemen dus heeft ze bijna alles opgegeten.

In de auto terug hebben we een ontzettend prachtig koor met elkaar gevormd, en vonden de mensen langs de straat dat we toch wel erg mooi zongen.. Dat het enorm vals en hard was, vertel ik er niet bij... Maar ik heb echt heel erg gelachen!
's Avonds hebben we de foto's op de computer gezet en overgezet naar de tablet van Claudia, dus we zijn weer helemaal bij! Het was al met al een lange, maar uiteindelijk toch wel een gezellige dag!

Dag 40, maandag 16 december

Op naar de laatste week in Holeta! Deze week gaan we een hart van handen op de muur schilderen met daarbij het motto van Roseland, dus een mooie klus! Maar erg leuk om te doen.
Eerst zijn we naar het internetcafe gegaan, waar we lekker hebben geskyped en alles weer hebben gecontroleerd. Fijn om te doen! Alle verhalen uit Nederland heb ik weer gehoord, en zelfs de nieuwe winterjas van Gerrit heb ik kunnen bewonderen. Ik ben weer helemaal bij.

Toen met Mulu op naar Holeta, met een paar tussenstops. Eerst naar een kleine verfwinkel om alles aan te schaffen wat we nodig hebben voor ons projectje van deze week. Al met al gelukt, en die man was erg blij dat ik het woord 'plasticpaint' kende. Na de verfwinkel op naar de supermarkt en in de taxi naar Holeta. Maar helaas, de taxi ging op een gegeven moment kapot.. Dus over in een andere, maar ze wilden wel allebei de volle prijs. Uiteindelijk is het opgelost, en konden we weer door met onze reis. En elke keer is het langer rijden dan dat ik van te voren had gedacht. Rond 1 uur kwamen we in Holeta aan, waar we weer fijn werden begroet. Kamer weer ingericht en op naar buiten, waar de kinderen het nog steeds bijzonder vinden dat we wit zijn. Gelukkig is dat morgen weer over.

Na schooltijd zijn Claudia en ik bezig geweest om de letters alvast op de muur te zetten. We hadden de letters gepakt van de puzzel die bij de Nursery hangt, dus we hoefden alleen alles maar over te trekken. Scheelt dat even, vooral omdat we allebei vooral niet perfectionistisch zijn... Maar dat is helemaal gelukt! Morgen hopelijk de grote letters van het welkom erop zetten en dan zwart maken! Het ziet er nu al mooi uit!

Dag 41, dinsdag 17 december

Wauw, wat een leuke en voldane dag vandaag! We zijn bezig geweest met het motto op de muur te zetten, en dat was nog een hele klus! Maar voordat het zover was, zijn we nog naar de markt gegaan, voor de laatste keer. Weer de normale groenten gehaald, en al met al waren we zo weer een uur verder. Rond 11 uur zijn we begonnen met het schilderen. En zoals het ons betaamd, moet het niet netjes, maar ontzettend netjes. En dat is gelukt! Wat is het mooi geworden! We hadden nog wel tijd over, rond 2 uur hebben we besloten om ook maar 'Welcome to Roseland Academy' op de muur te zetten. Maar dat moest hoog. En daarvoor heb je dan een ladder nodig. En dat is hier een die gemaakt is van hout. en die nogal wiebelt... En de treden zijn zover uit elkaar, dat ik er bijna niet bij kon.. Maar we zijn dapper geweest! En hebben alles afgekregen! Om kwart over 6 was de laatste letter zwart gemaakt. En wat is het resultaat erg gaaf! Ik ben er echt heel erg trots op! Morgen verder met de handen, kijken of dat ook zo mooi wordt.
Ook de leerkrachten reageerden erg positief, en Meseret vond alles zo mooi dat ze het zelfs op haar mobiel heeft vastgelegd. De directeur stond er ook nog bij te kijken, maar volgens mij heeft die man niet meer woorden in zijn repertoire dan goodmorning. Hij heeft er niks over gezegd.. Toch jammer, dat je druk bezig bent en van hem geen reactie krijgt. Ik ben benieuwd wat hij ervan vindt dat er zo twee blanke meiden dit opzetten. Maar zelf ben ik erg blij met het resultaat, en dat is voor mij wat telt!

Dag 42, woensdag 18 december

Vanmorgen een beetje opgeschoten en redelijk op tijd naar buiten, om alles klaar te zetten om met verf en het hart bezig te gaan. En dan komt het organisatorisch competente weer naar boven in ons: ik snap dat we daarvoor geslaagd zijn! Het zag er echt handig uit, dus het zou wel goed gaan! Maar eerst gingen de kinderen het kerst-toneelstukje oefenen. Grappig om te zien! En bij 1 gedeelte waren er een aantal kinderen die speelden, maar het leuke was, dat de rest van alle kinderen het lied zong wat daarbij hoorde. Mooi om te zien dat dit zo gecombineerd is!

Na het oefenen zijn alle kinderen weer in rijen gaan staan, zodat we maar 1 keer hoefden uit te leggen wat de bedoeling was. We wilden aan het begin 15 kinderen hebben, uit elke klas 5. Op deze manier konden we het hart mooi maken met verschillende kinderen. Van te voren hadden Claudia en ik al 15 kinderen in onze gedachten. We kozen ze dus ook uit, maar de leerkrachten wilden graag dat hun twee kinderen hierbij hoorden. Dat hebben we dus expres niet gedaan.. Ze vonden het erg jammer, maar ook deze kinderen moeten op hun beurt kunnen wachten!
Eenmaal begonnen met het hart verliep het allemaal erg goed! Er zijn zelfs twee rondes van kinderen die in het hart pasten! Kinderen vonden het zelf ook gaaf om te den, al doe glimlachen zijn goud waard!

Tijdens de pauze hebben we de leerkrachten hun hand laten zetten, boven het motto. Ook de directeur moest eraan geloven, en ik heb die man voor het eerst zien lachen! Toen hij zijn hand op de muur zette, maar vooral toen hij zijn handen ging wassen. Dat moest namelijk eerst in een emmertje met gas en een klein beetje water, daarna in een teil met water en afwasmiddel met zeep, en uiteindelijk in een teil met alleen water. Wat een plezier had die man daarin!

Na de pauze zijn we verder gegaan met de rest van de kinderen. We ontkwamen er niet aan dat nu de kinderen van Tesva en Enoe aan de beurt waren. En de moeders waren erg bang dat ze of niet aan de beurt kwamen, of dat het niet goed genoeg ging. De moeders vonden het wachten volgens mij erger dan de kinderen zelf.. Dus ze stonden er met de neus bovenop en hielpen ons een handje, want het moet natuurlijk wel erg mooi worden... Ik ben blij dat er in Nederland niet zo'n groot onderscheid wordt gemaakt.

Rond kwart voor 12 waren alle kinderen uit KG1, 2 en 3 aan de beurt geweest. Toen waren de kinderen van de Nursery aan de beurt. 11 kleine kindjes die hun hand op de muur zetten! Wat een mooi gezicht! De een met een glimlach zo groot op het gezicht omdat ze iets met ons mochten doe, de ander met tranen in de ogen omdat ze iets met ons moesten doen. Maar al met al is het resultaat erg mooi geworden! Dat hebben we na schooltijd ook nog eens goed te horen gekregen van de directeur, hij kan best goed Engels! Blij dat hij het nu rechtstreeks tegen ons heeft gezegd.

Na alle handen zijn Claudia en ik bezig geweest om onze namen met de datum op de muur te zetten. We hebben de datum van vrijdag gedaan, dat was makkelijker met de cijfers en vrijdag is onze laatste dag hier. Ondertussen kwamen Tirsit, Martha en Mulu ook terug van de training, en die keken hun ogen uit. We hebben nog snel de hand van Martha (de anderen hadden het al in de ochtend gedaan) op de muur gezet. Als laatste waren onze eigen handen aan de beurt. En wat is het resultaat mooi geworden! Echt een heel mooi geschenk aan de school van ons, zo worden we niet snel vergeten! Een voldaan gevoel na vandaag, 94 handen op de muur gezet en ik ben trots!!

Dag 43, donderdag 19 december

De een na laatste dag hier op de Roseland voor ons. Vandaag staat er een dagje Engels lesgeven op het programma. Ik denk dat ze daar nog meer ideeën voor op willen doen. Nouja, dat hoop ik maar! Als eerste naar KG1, waar we met de kleuren en het alfabet bezig zijn gegaan. De leerkrachten hadden gezegd dat het 20 minuten mocht duren, en dat is gelukt! Wat kunnen we toch goed plannen! Daarna zijn we naar KG2 gegaan, en hebben we de leerlingen op alfabet gezet, terwijl ze een kaartje in hun hand hadden. En dat was moeilijker dan gedacht! Hieruit blijkt heel goed dat de kinderen alles nadreunen en niet echt weten waar ze mee bezig zijn. Een leerling met de letter z stond tussen de k en de km een ander met de letter a wilde juist weer tussen de s en t gaan staan. Maar al met al is het goed gekomen met het alfabet, en de leerlingen en leerkracht straalde weer, dus dat doel hebben we bereikt!

In de pauze hebben we buiten gespeeld met de kinderen, voetbal en bowlen met flessen. Ze konden dit volledig zelfstandig doen, maar omdat we er wel actief bijstonden en af en toe feedback gaven, zowel positief als opbouwend, hebben alle kinderen lekker kunnen spelen zonder ruzie of dat soort dingen. Weer een reden om actief te zijn en leerlingen te zien, dan gaat het allemaal veel leuker!

Na de pauze zijn we naar KG3 gegaan om daar Engels te geven, maar Jobdah was er niet. Maar, dat maakt ons niet uit, we kunnen het ook zonder leerkracht! En wat was het leuk!! We hebben hetzelfde met het alfabet gedaan als in KG2 en dat ging goed! Ook hier zijn er natuurlijk kinderen die meedoen maar het niet echt snappen, maar dat hou je. Na het alfabet hebben we mix and match met de kleuren gedaan, de kinderen waren weer zo trots dat het goed ging! Ondertussen was Jobdah nog steeds niet terug, dus zijn we doorgegaan. We hebben wat liedjes gezongen, en hebben nu ook aangeleerd dat je ook zacht en normaal kunt zingen. Ze zingen zich hier namelijk in de morgen zowat de strot uit hun lijf, en dan klinkt het dus ook niet. Dus met gebaren aangegeven hoe hard ze mochten zingen. En ook dat ging weer goed en het klonk ook nog goed! Leuk om hier een soort muziekles te geven! Gaaf! Maar, Jobdah was er nog steeds niet. En wat gaan we dan nu doen, juist: gym! Met de klas naar buiten en een estafette hardlopen gedaan. Het grappige om te zien hier, is dat Claudia en ik het zonder woorden voor hebben gedaan, en dat iedereen het snapte. Dat is de kracht van het voordoen! Tijdens de estafettes, in verschillende vormen, kwam Jobdah weer terug. Ze vond het volgens mij wel fijn dat er het zo opgepakt hadden. Aan het eind van de les hebben we alle kinderen een high-five gegeven, het was echt heel erg leuk! En ook op het tempo zoals we dat in Nederland zouden doen, ook fijn voor ons dus!

Met de lunch zijn we weer meegelopen naar de tuin. Daar zouden ook alle vrouwen komen die de training kregen over de koeien. Wij waren daar ook voor uitgenodigd, dus hebben we daarop gewacht. Uiteindelijk met een stuk of 10 vrouwen injerra gegeten (best lekker!), maar ondertussen werden we van alle kanten bekeken, want ja, twee blanken, die eten injerra op een rare manier...

Na de lunch hebben we niet veel meer gedaan. Toen alle kinderen weg waren hebben we slingers buiten opgehangen, omdat het morgen onze laatste dag is. Er hebben begrepen dat er iets wordt gedaan, maar wat? Dus het zekere voor het onzekere genomen en zelf het maar gezellig gemaakt! Ook hebben we nog 50 ballonnen opgeblazen, zodat de kinderen daar morgen mee kunnen spelen!
Van te voren had ik niet zoveel zin in deze dag, omdat het project al klaar was en de tijd hier een beetje op leek. Maar uiteindelijk heb ik weer een intensieve maar erg leuke dag gehad!

Dag 44, vrijdag 20 december

De laatste dag hier op de Roseland Academy. Toch wel raar om na 5 weken afscheid te nemen, maar het is goed zo, het had niet langer gemoeten. We hadden gisteren al vlaggetjes opgehangen, en de leerkrachten en kinderen keken allemaal erg blij en verrast toen ze binnen kwamen. Dat was al een mooi ding van vandaag! Tijdens de dagopening was er niks speciaals, maar rond negen uur hebben we een paar schoolfoto's genomen! Een klus om iedereen goed neer te zetten, maar uiteindelijk is het gelukt! Eerst alleen de kinderen, daarna samen met ons, daarna apart met ons en uiteindelijk nog met alle leerkrachten. Alleen keken de kinderen bij die foto niet zo blij, dus Claudia heeft als een gek om me heen staan dansen, zodat iedereen wel moest lachen. Stond ik dus weer voor aap... Maar gelukkig voor een goed doel!

Toen de kinderen eenmaal in de klassen waren, hebben wij het grootste gedeelte opgeruimd in onze kamer. En wat verzamel je dan toch nog wel weer veel in vijf weken. Om tien uur zijn we weer naar buiten gegaan, waar de kinderen weer kwamen spelen. Toen de meeste kinderen buiten waren heb ik met 'kleine crimineel' (een erg ondeugend maar lief jongetje, die al een matje in zijn nek heeft) de eerste ballon uit de tutorialclass gehaald. En dat gezicht straalde van hier tot ginder! Ik heb alle 50 ballonnen op het schoolplein gedaan, en wat een prachtig gezicht! De kinderen hebben dat nog niet (vaak) gezien, dus het was een groot feest. Toen ze erachter kwamen dat je de ballon ook op kon gooien en er spelletjes mee kon doen, was jet helemaal compleet. Was een geweldig gaaf gezicht, al die blije kinderen! En het fijne van ballonnen is, is dat je er lang plezier van hebt: eerst kun je er fijn mee spelen maar daarna smaakt het ook erg lekker. Het is eens wat anders dan plastic in je mond.. Tijdens het buitenspelen kwamen Tirsit en Martha aan, die hadden voor ons 58 bananen en 38 sinaasappels gekocht zodat we die konden uitdelen. Ook zij moesten erg lachen om alle kinderen met de ballonnen. Om 11 uur was het buitenspelen weer afgelopen, en wilde ik alle ballonnen die er nog waren in de tutorial leggen, zodat we daar 's middags weer mee konden spelen. En voor een aantal kinderen is het dan erg moeilijk om eerlijk te zijn en te zeggen dat je nog een ballon achter je rug hebt. Gelukkig waren de ballonnen groter dan de ruggen, dus uiteindelijk heb ik alles kunnen verzamelen.

Martha en Tirsit hadden ook koekjes meegenomen, en dat waren er zoveel, dat we besloten om alvast een ronde koekjes te doen. Maar al gauw kwam Jobdah eraan, dat de koekjes ook voor de middag waren, omdat er dan een ceremonie voor ons zou zijn. Gelukkig hadden we genoeg, dus de eerste ronde heeft iedereen gewoon gekregen.

Tot 12 uur hebben we alle fruit gesneden, verder niet zoveel gedaan. Om 12 uur zijn we weer meegelopen naar de lunch, toch wel raar besef dat het de laatste keer zou zijn. Maar het was erg gezellig, Claudia en ik hebben daar injerra gegeten en samen met de kinderen zijn we weer terug gegaan naar school. Daar hebben we de kamer eerst nog weer verder opgeruimd en zijn buiten gaan zitten bij de leerkrachten. De kinderen kwamen ook weer buiten, maar tijdens dit buitenspelen hebben we niet veel gedaan. Tirsit kwam op een gegeven moment, en de leerkrachten werden actief en begonnen een deel van het plein te versieren. Ook werden onze namen overgeschreven die we zelf op de muur hadden gezet, al met al waren ze druk bezig! Maar het leukste van alles was nog wel dat de man van de tuin mee was gekomen en die begon twee gaten in de grond te maken. Eerst hadden we niet in de gaten waar dat voor zou zijn, maar toen zagen we twee kleine boompjes staan. Die waren speciaal voor ons! Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, heel erg leuk!

Maar voordat het zover was, hebben we nog een kleine tutorial gehad, met alle leerkrachten inclusief de directeur en Tirsit voor het vertalen. We moeten namelijk een rapport schrijven over dit alles, en het leek ons beter om de tips en tops rechtstreeks te benoemen. Dus wij zijn eerst begonnen met het geven van onze tips en tops, en bij alles werd er instemmend geknikt. Ze waren het er dus wel mee eens! Als laatste noemde we het lichamelijk straffen wat hier aan de orde is, en het andere straffen wat we in Nederland doen. Hier was de meeste herkenning, en ze hadden inderdaad goed gezien hoe wij het deden en dat het eigenlijk veel beter werkte. Wie weet wat ze ermee gaan doen... Na ons praatje moest elke leerkracht vertellen wat ze het meeste hadden geleerd van ons, of wat niet zo goed was. Van de leerkrachten was het allemaal erg positief, ze hadden veel van ons geleerd, met name over het lesgeven met de materialen en het kunnen zitten in een kring, zodat er misschien wat meer spelletjes mogelijk zijn. Eerst dacht ik dat ze het niet zo zagen zitten, maar nu ze dit allemaal vertelden kreeg ik toch wel goede hoop. Jobdah kreeg er zelfs tranen in haar ogen van, ze wilde net zo goed worden als ons... Dat is toch wel een goed teken! Daarnaast werd er door iedereen gezegd dat onze liefde voor de kinderen zo zichtbaar is. We behandelden geen kind op een andere manier, en alle kinderen waren erg blij als ze bij ons waren. We leken op mensen uit Holeta, in plaats van Nederlanders, zo goed gingen we met de kinderen om!

Na de leerkrachten was het de beurt aan Meseret om te vertellen wat ze het beste vond. Ze vond het geweldig dat we de klaslokalen aan hadden gepakt en vond t erg knap dat we de leerkrachten actief hadden gekregen, om met spelletjes bezig te gaan. En ook zij zag de liefde die wij voor de kinderen hebben, en ze hoopte dat zij ook zo kon worden. Ze vond het al met al heel erg dat we weer weg zouden gaan, ze had gehoopt dat we nog langer zouden blijven.

Als laatste vertelde de directeur wat hij van ons vond. In eerste instantie vond ik dat een beetje raar, want hij is nooit bij een tutorialclass aanwezig geweest en heeft ons ook niet in de klassen gezien. Maar toen hij eenmaal begon te praten kreeg ik bijna de tranen in de ogen. Wat een mooie dingen zei die man! Over de liefde voor de kinderen, de materialen, de spelletjes, het goede omgaan met elkaar, altijd geduldig, altijd met een glimlach op het gezicht: in een woord: geweldig! En uiteindelijk wenste hij ons alvast een gelukkig nieuwjaar!

Het was nu al een geslaagde dag, en dan zou er nog de afscheidsceremonie zijn. Als eerste kwamen alle kinderen naar buiten en om ons heen staan en hebben we nog foto's gemaakt, en werden we nogmaals bedankt. Daarna hebben we alle kinderen een koekje, halve banaan en een kwart sinaasappel gegeven, en gingen ze naar huis. Nadat alle kinderen wat hadden gekregen, kwamen alle leerkrachten om ons heen staan, ze hadden nog een kleinigheidje voor ons. Ze hadden geld ingezameld en voor ons allebei een mooie kaart met mooie tekst gekregen, en ik oorbellen van Ethiopië. Claudia heeft een ketting gekregen, ze hebben namelijk goed gezien dat ik altijd oorbellen in heb en Claudia niet. Wat leuk en lief!! Hierna hebben we de bomen geplant. Een voor Claudia en een voor mij. En dat is dan toch best speciaal zo! We hebben het gefilmd, en dat is heel erg leuk om terug te kijken. Het voelt zeer bijzonder! We hebben daar foto's nog weer mee gemaakt (ja, we hebben erg veel foto's van deze week) en die komt te hangen in het guesthouse, omdat we de eerste twee volunteers zijn. Allemaal zo gaaf!
Als laatste hebben de leerkrachten nog het fruit en koekje gehad en hebben we gezellig gekletst. Wat was dit een onwijs gave dag! Een om niet snel meer te vergeten.

Voordat we naar Addis konden, moesten we Martha en Mulu ophalen van de tuin. De trainster die vandaag wat zou vertellen over het financiële gedeelte rondom de koeien, komt ook uit Addis, maar die zou gaan slapen in ons guesthouse! Wij waren er immers niet meer, dus zij kon daar mooi twee nachtjes verblijven. Raar idee, dat er nu al iemand anders in zit, maar het blijkt wel op deze manier dat er wel gebruik van wordt en blijft worden gemaakt. Het is dus niet alleen voor ons ingericht, al zou ik niet graag in het bed willen slapen waar ik vijf weken in heb gelegen zonder het een keer te wassen en met de doorligplekken..

Uiteindelijk op naar Addis, waar we al snel hebben gegeten en na het eten een zeer leuk gesprek hebben gevoerd met Tirsit en Assgid over de school, het onderwijs hier en in Nederland en de verschillen. Ook vroeg Assegid wat we hadden gedaan als we een jaar op de school hadden gezeten. Tja, lastig om te zeggen, maar ik denk dat we het niet heel anders hadden aangepakt. Misschien wat rustiger en een soort schema/planning maken. Volgens mij vonden ze dat wel een goed antwoord en vonden ze het ook fijn dat we het niet heel anders zouden doen.

Rond half 10 lagen we in bed na een onwijs leuke, gave, geweldige en beetje emotionele dag: 1 die ik niet snel zou vergeten. Iemand uit de kerk in Dedemsvaart zei: als je met heimwee weg gaat, heb je het goed gedaan. Ik heb het dan onwijs goed gedaan!

Dag 45, zaterdag 21 december

Een gek gevoel, wakker worden na gisteren. Maar het was een onwijs gave dag, dus ik ben nog lekker aan het nagenieten. In de morgen hebben we samen met Lidya phase 10 gespeeld, en voor haar was het de eerste keer, dus dat was leuk! Ze heeft alleen wel dik verloren, maar dat komt vast nog wel een keer goed.

We zouden rond 1 uur weg gaan naar de Christmas-bazaar, maar al met al werd dat pas half 3 dat we weg gingen. Tirsit had namelijk in de ochtend haar kies laten trekken en daar was wat bij fout gegaan (geloof ik). Maar uiteindelijk op naar die bazaar, samen met Assegid, Fio en Hermon. De heenweg ging via verschillende smalle straatjes vol met gaten in de weg en we moesten nog tanken (rond de 80 cent de liter). Ik was niet heel lekker, dus ik was blij dat we op de plek van de bazaar aankwamen. Het was op dezelfde plek als de vorige bazaar, maar het leek nu meer een grote speeltuin in plaats van een bazaar. Gelukkig stelde Assegid voor om apart rond te gaan, en dat we elkaar wel weer in het midden zouden ontmoeten. Nadat we een lekkere juice hadden gekocht (en daarna nog een, het was echt lekker!) zijn we rondgelopen, maar kerst was ver te zoeken, op een paar erg kitsch-kerstbomen na. Uiteindelijk hebben we maar een broodje hamburger gekocht om de bazaar een beetje te sponsoren, verder hebben we niet veel gedaan. Rond een uur of half 6 zijn we weer naar huis gegaan, en hebben daar bij romantisch kaarslicht (er was geen elektriciteit) lekker gegeten.
Morgen is het weer een bijzondere dag, dan vieren we namelijk kerst in de kerk. Ik ben benieuwd wat dat hier is!

Dag 46, zondag 22 december

In de kerk werd er vandaag Kerst gevierd. En ik kan je vertellen dat dat heel erg raar is, als je in de brandende zon staat. Maar de kerk was mooi aangekleed en het orkest was uitgebreid met drie violen en een cello (die niet zo heel goed konden spelen) 'n het koor had speciale kleding aan. De nummers waren nog niet zo Kerstachtig, maar de sfeer was erg goed! Op een gegeven moment begon het nummer 'kom laten we aanbidden' in het Engels, maar ik ben toch blij dat we dat in onze kerk het op een iets sneller tempo doen. De preek heb ik weer niet veel van meegekregen, de man praatte ontzettend snel en sprong van de hak op de tak. Rond kwart voor twee liepen we de kerk weer uit, en gingen we lunchen bij een soort Mc Donalds. Er was volgens Assegid niets meer te eten in huis en omdat Tirsit ziek is, zou er ook geen eten klaar zijn gemaakt. Al met al lekker gegeten, en het was gezellig met elkaar.

Thuis hebben we niet veel meer gedaan, tv gekeken en gekletst. Tirsit kwam aan het kletsen over ons vrijwilligerswerk, en ze had een geheim voor ons achter gehouden. Ze had namelijk telkens van ons werk foto's naar Nederland gestuurd die daar op Facebook werden gezet. Totdat (volgens mij) het ministerie daarachter kwam, en navraag ging doen of we wel een vrijwilligerswerk-vergunning hebben. Uhm, nee, dat hebben we niet! De Roseland organisatie zou een boete van 2500 euro ontvangen als we door bleven gaan met het werk. Tirsit en Danielle hebben gelijk alle foto's van Facebook gehaald en dat is ook de reden waarom er geen nieuwsbrief is uitgekomen met het werk van ons. Gelukkig hebben ze de boete niet gehad (na veel overleg en het sturen van brieven, ook hier in Ethiopië) en konden wij, dus zonder dat we het wisten, ons werk afmaken. Tirsit heeft het nu pas verteld, omdat we anders het misschien niet meer leuk vonden hier. Blij dat ik het nu pas weet, maar ik ben er wel even van geschrokken... Ook voor dit soort werk moet je dus een vergunning hebben.. Goed om te weten voor eventuele volgende vrijwilligers hier.
Het is wel raar om niet onze tassen te hoeven pakken vanavond. Normaal gesproken gaan we met een volle rugtas weer op naar Holeta, maar morgen gaan we de koeien kopen! Eerst naar Debre Zeit, vervolgens met de koeien naar Holeta en dan weer terug naar Addis. Een lange dag, maar hopelijk wel een mooie met een goed resultaat!

Dag 47, maandag 23 december

Vandaag zou een speciale dag worden, we zouden namelijk de koeien gaan kopen. Om tien voor 6 ging voor ons de wekker, zodat wij volgens planning om kwart voor 7 in de auto konden zitten. Maar helaas, de rest van het gezin dacht daar anders over en pas rond tien over 7 zat iedereen om te gaan. Als eerste werden wij afgezet bij de office, daar zou namelijk goed internet zijn. Maar dat werkte niet goed, dus beneden geprobeerd. Ook niet.. We moesten echter wel te weten komen hoeveel geld we nog precies konden pinnen voor de koeien, dus ik moest echt op internet. Samen met Martha zijn we naar de GGroyal gelopen, en warempel, buiten kreeg ik al veel appjes binnen. Dus snel gekeken hoeveel we nog op konden nemen en op naar de bank. Maar bank nummer 1 accepteerde alleen VISA, en dat heb ik niet... Plan gemaakt: wij zouden eerst gaan internetten in GGroyal, daarna zou Tirsit ons ophalen en op de weg naar Debre Zeit zouden we pinnen. Prima! Maar helaas deed het internet het niet meer erg goed, ik heb alle mailtjes kunnen lezen maar verder niks. Ik was toen ook wel blij dat Tirsit, Martha en Mulu ons op kwamen halen. Dat was niet de planning, maar wel gezellig. Op naar bank nummer 2. Maar ook die accepteerde alleen VISA. Op naar nummer 3, en jawel, bij die kon ik mijn pas gewoon gebruiken. Maar, ik had er al te veel geld afgehaald, ik zou 24 uur moeten wachten.. Grr, daar ging ons plan. Gelukkig kon Tirsit het resterende bedrag opnemen, dus de koeien konden worden betaald. Op naar Debre Zeit! Mulu ging niet mee, Martha wel. In Addis hebben we een (geloof ik) professor opgehaald die verstand heeft van koeien, zodat we zeker zouden weten dat we geen miskoop zouden doen. Dus die opgehaald en naar Debre Zeit gereden. Daar op naar de boerderij. De man die de training in Holeta gaf was er ook bij, alles voor de check-check-dubble check! Eenmaal bij de boerderij kwamen er twee koeien naar buiten, die er wel prima uitzagen, voor zover wij kennis van koeien hebben. Er werd veel overlegd en gedaan, maar het waren geen goede koeien. Die twee werden weer weg gebracht, en er kwam een nieuwe. Na een tijdje overleggen was alles goed en werden er twee koeien naar een vrachtwagen gebracht (ik weet alleen niet of dat nu de eerste twee koeien zijn..) en zouden we naar de Alpha Farm gaan (daar hebben we eerder een rondleiding gehad) want die zouden de koeien controleren en kijken of ze echt zwanger waren. Volgens de eigenaar waren de koeien allebei rond de drie maanden zwanger. Alleen of die eigenaar te vertrouwen was? Eenmaal op de Alpha Farm hadden ze een blik Nederlanders open getrokken, maar het was gezellig. De investeerder in die boerderij was overgekomen, natuurlijk de twee eigenaren en dan nog de dierenarts. Die laatste was nog geen twee minuten aan het voelen of we kregen het positieve bericht dat allebei de koeien zwanger waren! Maar niet drie maanden, maar minstens zeven.. Dat is wat anders! De eigenaar van de boerderij dacht dat wij de geboorte van de kalfjes nog wel meemaken, en dat zou betekenen dat ze binnen nu en 5 weken geboren gaan worden. Dat is nog eens leuk nieuws! De eigenaar van de koeien wist niet meer zeker wanneer ze geïnsemineerd waren, dus de exacte datum kon niet worden verteld. Het is dus afwachten.

In Debre Zeit zouden we ook voer kopen voor de eerste tijd. Bij het kopen van het voer hebben Claudia, Tirsit en ik geteld hoeveel geld we hadden en hoeveel we af moesten geven aan de eigenaar. Alles nageteld en in een zakje gegeven, waarna die man weer weg ging. Achteraf zeer dom.. Op de plek waar wij zouden gaan lunchen kwam hij naar ons toe en zei dat het niet genoeg geld was. Wij (die twee blanke afzetters!!) hadden 2000 birr te weinig aan Tirsit gegeven, we waren niet te vertrouwen. Dus samen met Tirsit en Claudia hebben we weer alles nageteld, met die man vlak bij ons, maar hij had fout geteld. Het had natuurlijk fout af kunnen lopen, als hij ondertussen geld had achtergehouden. Maar, daar hebben we weer van geleerd! Uiteindelijk klopte het, en waren wij van het geld af!
In Debre Zeit hebben we lekker geluncht en toen op naar Holeta. Maar er is geen rechtstreekse weg van Debre Zeit naar Holeta, dat moet via Addis. En 'gelukkig' waren we in de spits vertrokken... Na meer dan tweeëneenhalf uur in de auto te hebben gezeten en ontzettend veel zere spieren rijker, kwamen we in Holeta aan. De koeien waren er al, onderweg werden we op de hoogte gehouden door Meseret, die erbij was. In het donker kwamen we in Holeta aan, en ja hoor, daar stonden ze! Welkom en aangenaam kennis te maken, de koeien van The Roseland Child Development Organisation: Pien en Katrien! Katrien is een koe die bijna helemaal zwart is, Pien is wit met zwart gevlekt.

Ook de eerste twee mensen die voor de koeien zouden zorgen, waren erbij. Iedereen was blij en verrast en het was een mooi gezicht hoe er nu al goed voor Pien en Katrien gezorgd wordt! Claudia en ik stonden er zeer trots bij, het geeft toch wel een heel gaaf gevoel dat wij dit, met hulp en financiële steun uit de kerk in Dedemsvaart, mogelijk hebben gemaakt! Nadat we Pien en Katrien welterusten hebben gezegd zijn we weer terug gegaan naar Addis, om kwart voor negen waren we met een zeer voldaan en trots gevoel thuis! Echt, wat hebben wij de organisatie, samen met de mensen in Dedemsvaart, een ontzettend mooi en waardevol cadeau gegeven!

Dag 48, dinsdag 24 december

De dag van Kerstavond, maar dat gevoel is er nog niet echt. In de morgen hoorde ik nog wel veel gestommel (wij lagen nog lekker in bed) en hoorde ik gezellig kerstliedjes. Ja, het gevoel begint te komen! Eenmaal laat uit bed hebben we lekker ontbeten en een beetje films gekeken, Home Alone zou op tv komen vanmiddag! En tja, Kerst zonder Home Alone is geen Kerst, dus daar zijn we maar es goed voor gaan zitten.

Verder spelletjes gedaan en veel gelezen, een lekker loom dagje dus! Om half negen kwam Tirsit thuis met haar zus, want het bleek dat Assegid met de kinderen naar een soort resort zijn gegaan voor 1 nachtje. Tirsit kon niet mee, die heeft teveel werk en gaat zelfs morgen op Kerst werken. Het is hier nu ook nog niet echt een nationale vrije dag, en dat voelt wel vreemd. Maar met z'n vieren hebben we lekker pizza gegeten en foto's bekeken en weer overgezet naar computer en tablet. Tirsit had ook de offerte binnen voor de reis die we in januari gaan maken. Ze hebben het nu bedacht als gecombineerde reis van 16 dagen, en dan zien we zowel het noorden als het zuiden. Maar, tot nu toe is de prijs nog wel aan de hoge kant. Dus morgen gaat Tirsit onderhandelen en proberen om wat van de prijs af te krijgen, gelukkig is het wel een heel vol programma dus we zullen wel genoeg doen!
En morgen is het dan zover, dan komt de familie Nijhuis aan! Weer een week met gezellige, leuke, nieuwe en aparte dingen, we zullen het gaan zien! Ik heb er in elk geval zin in!